🌘 Zespół Patau Zdjęcia Dzieci

Malutki Kubuś, który zadziwia wszystkich Po porodzie przekazano nam, że synek prawdopodobnie nie przeżyje nocy, a nawet jeśli tak, to raczej nie wyjdzie ze szpitala. Kubuś był silny, mocno nas pokochał i nie chciał odchodzić. Razem z nami walczył o wspólny powrót do domu. Czuliśmy wsparcie i miłość w całej naszej rodzinie. W szpitalnej kaplicy prosiłam Boga o łaskę opiekowania się synkiem, by mógł poczuć, jak mocno jest kochany, bym mogła wziąć go w ramiona i przytulić. To było moje wielkie marzenie, które się spełniło i choć trochę ukoiło serce. Tylko ja i matki, które stoją w obliczu okrutnej prawdy o śmiertelnej chorobie dziecka, wiedzą, co się czuje, kiedy można przytulić dziecko zaledwie przez kilka sekund, bo za chwilę ktoś je zabierze. Te kilka sekund przynosi cudowną ulgę. Czułam, że w tym momencie przekazałam synkowi moc i wsparcie, że jesteśmy razem i razem przejdziemy przez czas, który Bóg mu dał. Czytaj dalej... Historia Jakuba Kubuś urodził się 17 grudnia 2010 roku w Warszawie. Długo wyczekiwaliśmy jego przyjścia na świat. Nasz dom był przygotowany na przyjęcie dziecka. Poród i szok. Pamiętam jak jechaliśmy do szpitala. Byliśmy bardzo szczęśliwi, że już niedługo będziemy trzymać nasze maleństwo w ramionach, że na Święta Bożego Narodzenia będziemy w domu. Niestety, los chciał inaczej. Nasze szczęście prysło jak bańka mydlana. Czytaj dalej... Franuś O chorobie synka dowiedzieliśmy się w czasie ciąży w 20 tygodniu, podczas badania USG. Wiadomość o chorobie naszego dziecka wstrząsnęła nami, nie mogliśmy w to uwierzyć, załamaliśmy się. Zostaliśmy skierowani do szpitala przy ul. Karowej. Pojechaliśmy tam następnego dnia. Podczas badania diagnoza potwierdziła się przepuklina mózgowa i małogłowie. Lekarze powiedzieli, że jest to choroba nieuleczalna, że dziecko może nie przeżyć porodu, że mogę nie donosić ciąży. Poinformowano mnie także, że w mojej sytuacji mogę przerwać ciążę. Nie potrafilibyśmy tego zrobić, ponieważ pragnęliśmy z mężem, aby nasz skarbek urodził się normalnie. Nie umiałabym przerwać Jego życia. Czytaj dalej... Ludzie marzą o aniołach... Zuzieńka przybierała na wadze, rosła, była śliczną dziewczynką. Naprawdę była silna. Bylismy z mężem pewni, że będzie długo żyła. Niestety tak sie nie stało. Stan zdrowia Zuzi pogorszył się kilka dni przed odejściem, stała sie niespokojna, często płakała. Z dnia na dzień zachorowała na zapalenie płuc. Ostatnia jej noc była bardzo ciężka – nie mogła oddychać, potrzebowała tlenu. Nie spaliśmy tej nocy, bo nie sen był ważny, ważne było to, aby pomoc naszemu skarbeńkowi. Nie chciałam wierzyć własnej intuicji, ale czułam, że nadchodzi najgorsze. Czytaj dalej... Każdy wspólny dzień jest dla nas nagrodą Zuzia urodziła się 3. 06. 2010 r. w 39 tygodniu ciąży przez cesarskie cięcie. Mierzyła 45 cm i ważyła g. Zuzanna to nasze pierwsze, bardzo upragnione dziecko. Dzień, w którym dowiedziałam się, że jestem w ciąży, był najpiękniejszym dniem w moim życiu. Okres ciąży był wspaniały, czułam się bardzo dobrze i z utęsknieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka. To cudowne uczucie nosić w sobie nowe życie. Ciąża przebiegała bez zarzutu, nic nie wskazywało, że z moim dzieckiem dzieje się coś złego. Z miesiąca na miesiąc byłam coraz bardziej szczęśliwa. Niestety, szybko się to zmieniło. W chwili urodzenia Zuzi dowiedziałam się, że coś jest nie tak z moim maleństwem. Nie mogła oddychać, więc natychmiast zabrano ją ode mnie. Czytaj dalej... Prawdziwy twardziel Szymek przyszedł na świat w środku mroźnej i śnieżnej nocy jako duży, silny i zdrowy chłopak (10 pkt w skali Apgar) – nasz pierwszy Synek. Jego pojawienie się na świecie było dla wszystkich wielką radością. Niestety, nasza radość i szczęście trwały bardzo krótko. W trzeciej dobie życia u Szymka pojawiło się znaczne obniżenie napięcia mięśniowego. Po wyczerpaniu możliwości diagnostycznych w szpitalu MSWiA, w którym Szymuś przyszedł na świat, zostaliśmy skierowani i przewiezieni do Centrum Zdrowia Dziecka celem dalszych badań. Wykluczywszy szereg schorzeń lekarze, mimo braku innych typowych objawów, podjęli decyzję o badaniu w kierunku rdzeniowego zaniku mięśni (choroby Werdniga – Hoffmana), choroby rzadkiej i nieuleczalnej. Czytaj dalej... Szczęśliwa "Trzynastka" Okres świadomego oczekiwania w ciąży i trzy miesiące ziemskiego życia naszej córeczki to czas wyjątkowych doświadczeń, które nauczyły nas na nowo patrzeć i kochać. Czerwiec ubiegłego roku był dla nas wyjątkowo trudnym miesiącem. Byłam w 20 tygodniu ciąży, kiedy podczas badania USG dowiedzieliśmy się, że będziemy mieli córeczkę. Niestety, pod koniec badania zamiast standardowej formułki: „wszystko w porządku” usłyszeliśmy, że nasze maleństwo ma rozszczep podniebienia i wadę serduszka. Potem przyszła pora na serię badań i niepewność oczekiwania na ostateczną diagnozę. W pamięci mam hasła, które wtedy usłyszeliśmy: trisomia trzynastego chromosomu, zespół Patau, wada letalna, decyzja należy do was… Nikt nam niczego dokładnie nie wytłumaczył, a ja nawet nie wiedziałam, co to znaczy wada letalna. Czytaj dalej... Cieszymy się każdym kolejnym dniem Chciałabym napisać o naszym synku Kubusiu i jego ciężkiej chorobie. Chociaż trudno się pisze o kimś, kogo się kocha. Mam na imię Anna, a mój mąż Dariusz. Mamy jeszcze dwoje dzieci, Aleksandrę (4 lata) i Adriana (7 lat). Kubuś urodził się 15 października 2007 r. w Płońsku. Ważył 2600 g i mierzył 52 cm. Przez cały czas był przy mnie mąż, który potrafi wspierać mnie w trudnych chwilach. Po urodzeniu Kubusia podjęto decyzję w szpitalu w Płońsku o przewiezieniu synka do CZD w Międzylesiu. Czytaj dalej... Majeczka O tym, że Maja jest chora, dowiedziałam się w 22 tygodniu ciąży, w grudniu, prawie przed samymi Świętami. Zespół Edwardsa – to spadło na mnie jak grom. Choroba letalna, wada serduszka, śmierć może nastąpić w każdej chwili – tak nam powiedziano. Do tego momentu nie wiedziałam w ogóle, że taka choroba istnieje. Byłam zdruzgotana, przez prawie 2 tygodnie leżałam i płakałam, nie mogłam się z tym pogodzić, nie chciałam nikogo widzieć, z nikim rozmawiać, nie odbierałam telefonów. Czytaj dalej... Adaś - krótka historia Adaś urodził się 1 marca 2008 roku o godzinie 0:15 w szpitalu przy ulicy Karowej. Urodził się po to, żeby cierpieć. O jego chorobie dowiedzieliśmy się w 25 tygodniu ciąży – wyrok brzmiał: zespół genetyczny (zespół Edwardsa), wtedy nie wiedzieliśmy co to za choroba i jakie są jej konsekwencje. Pani w zakładzie genetyki wyjaśniła nam, że to choroba bardzo źle rokująca – śmiertelna. Czytaj dalej... Emilka Tak bardzo cieszyliśmy się na myśl o tym, że wkrótce zostaniemy rodzicami. Nie mogliśmy się doczekać, kiedy nasze pierwsze dziecko pojawi się na świecie. Snuliśmy plany, mieliśmy marzenia. Wszystko było takie piękne do dnia, kiedy okazało się, że nasze słoneczko jest bardzo chore. Podczas badania USG w 22 tygodniu ciąży lekarz zauważył, że serduszko nieprawidłowo się rozwija. Gdy to usłyszeliśmy byliśmy przerażeni, ale mieliśmy nadzieje, że lekarz się pomylił, że to nie może być prawda. Umówiliśmy się na wizytę do pani doktor Joanny Dangel na specjalistyczne badania. Po tych badaniach nie mieliśmy już żadnych wątpliwości. Okazało się, że nasze dziecko ma złożoną wadę serca (DILV, CoA, TGA) i rokowania na przyszłość nie są dobre, a wręcz bardzo złe. Czytaj dalej... Wiara jest naszą siłą Majeczka miała piękne, duże, niebieskie oczy. Kiedy na mnie patrzyła, czułam, że widzi całe moje wnętrze, że wie, jak bardzo ją kocham. Zmieniła całe nasze życie, pokazała nam, czym jest miłość. Nauczyła nas kochać. Sprawiła, że cieszyliśmy się każdą minutą, którą razem spędzaliśmy. Tuliłam ją i nie wyobrażałam sobie życia bez niej. Stała się całym moim światem, moim życiem. Staraliśmy się nie myśleć o tym, że kiedyś odejdzie, i żyć, jak normalna rodzina. Czasami jednak dopadała nas świadomość, że nasza Majeczka jest chora, że od nas odejdzie. Czytaj dalej... Kubuś Bardzo trudno jest pisać o kimś, kogo się bardzo kocha, a kogo nie można już przytulić, pogłaskać. Jest to historia chłopca o niebieskich oczach. Kubuś urodził się 24 maja 2006 r., był drobniutki i, jak się później okazało, bardzo chory. Mój malutki synek miał zespół Edwardsa – jest to wada genetyczna źle rokująca. Tylko 10% dzieci dożywa pierwszego roku życia – tak nam powiedzieli lekarze. Od tamtego czasu zaczęła się walka o życie Kuby, o każdy dzień... minutę... Czytaj dalej... Kubuś Bardzo trudno jest pisać o kimś, kogo się bardzo kocha i jest się bezsilnym wobec choroby, która dotyka najdroższą osobę, mojego synka Kubusia. Ciąża przebiegała prawidłowo, ale lekarz często powtarzał, że dziecko jest małe. Urodziłam wcześniej dwoje dzieci i niepokoił mnie fakt, że Kubuś jest mały i ma dużą niedowagę. Kiedy prosiłam lekarza o jakieś dodatkowe badania, twierdził, że czasem tak bywa i nie ma powodu do niepokoju. Mam żal do siebie, że dałam uśpić moją czujność. Termin porodu ustalono na 1 maja 2006 r., a na podstawie USG na 1 czerwca, później 6 czerwca, 8 czerwca. Czytaj dalej... Krystian Krystianek urodził się r. Niestety w pięć tygodni po porodzie lekarze zdiagnozowali u maluszka wadę genetyczną GANGLIOZYDOZA GM 1, co oznaczało dla nas wyrok!!! Dzieci z tą chorobą przeżywają statystycznie ok. dwóch lat, my jednak głęboko wierzyliśmy, że uda nam się pokonać granicę życia. Pierwsze urodziny były niezapomnianą chwilą. Radość, że to już roczek, ale zarazem strach, co będzie dalej... Każdy dzień był chwilą tylko dla nas... Wreszcie nadeszły DRUGIE, jeszcze bardziej wyjątkowe urodziny naszego synka. Czytaj dalej... Mama o Krystianie 27 lutego 2005 r. na świat przyszła najwspanialsza, cudowna i krucha istotka o imieniu Krystianek. Już w ciąży zauważono obrzęk oraz płyn w jamie otrzewnowej. Jednak nikomu z nas nie przyszło do głowy, że jest to pierwszy sygnał tego, że maleństwo nie urodzi się zdrowe. Trafiłam na oddział patologii ciąży do Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, gdzie po czterotygodniowym pobycie zostałam wypisana z dobrą wiadomością – ani obrzęku, ani płynu w otrzewnowej nie ma. Czytaj dalej... Inny świat Długo się zastanawiałam jak napisać o Igusi. Potem przypomniałam sobie, czego szukałam w historiach dzieci i rodziców w pierwszych informatorach, jakie dostałam, kiedy mieliśmy zdecydować się czy przejść pod opiekę hospicjum. Szukałam przede wszystkim odpowiedzi czy podejmujemy słuszną decyzję. Chciałam tez zobaczyć jak wygląda życie w domu z dzieckiem, na które zapadł nieodwołalny wyrok. Czytaj dalej... Pamiętnik z dni naszego życia Piszę ten tekst, ponieważ chciałabym podzielić się tragedią, jaka dotknęła mnie i moją rodzinę. Obecnie jestem w 34 tygodniu ciaży i noszę pod sercem córeczkę, która jest chora na holoprosencephalie. Jest to wada rozwojowa mózgu z towarzyszącymi jej zmianami w obrębie twarzoczaszki. Ta ciąża jest moją drugą, pierwszą straciłam w 2001 roku. Płód obumarł w siódmym tygodniu, a w dziewiątym tygodniu ciąży przekazano nam tę wiadomość. Czytaj dalej... Basiulek Historia naszej córeczki Basi zaczęła się pewnej październikowej nocy. Początek ciąży znosiłam świetnie, choć był to bardzo trudny okres w naszym życiu – umierała moja mama, a ja jako lekarz byłam bezsilna i bezradna. Ciężko pracowaliśmy z Basiulkiem, bo w pracy ukrywałam fakt, że jestem w ciąży. Operacje, czasami 2 dziennie, dyżury, noce w szpitalu. Mój wiek, a także fakt bycia w drugiej ciąży i posiadania już zdrowego dziecka pozwalały mi myśleć optymistycznie. Książkowo nie kwalifikowałam się do grupy ryzyka. Nie myślałam zupełnie o badaniach genetycznych. Czytaj dalej... Nasza Majusia Maja urodziła się 3 marca 2009 roku. Na świat przyszła poprzez cesarskie cięcie w szpitalu im. Orłowskiego w Warszawie. Urodziła się bardzo malutka i wymagała podawania tlenu, więc trafiła do inkubatora. Spędziła w nim ponad dwa tygodnie. Nie miała odruchu ssania, dlatego przez cały czas karmiona była przez sondę. Miała kłopoty z samodzielnym oddychaniem, a przeprowadzone w szpitalu echo serca wykazało ubytek w przegrodzie międzykomorowej i co za tym idzie, jego niewydolność. O podejrzeniu wady genetycznej dowiedzieliśmy się przypadkiem od jednej z dyżurnych lekarek. Zlecono badanie kariotypu. Wynik potwierdził zespół Edwardsa. Po kolejnych dwóch tygodniach, wypisano Maję do domu pod opiekę WHD. Czytaj dalej...

Ich wykrycie jest możliwe już od 10 tygodnia ciąży. Zespół Downa, Patau, Edwardsa, czyli najpowszechniejsze wady rozwojowe płodu. Ich wykrycie jest możliwe już od 10 tygodnia ciąży. Najczęściej występujące trisomie odpowiedzialne za zespół Downa, Patau i Edwardsa polegają na występowaniu dodatkowego – trzeciego – chromosomu . Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje Syndrom Patau (zespół trisomii na chromosomie 13) хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Zespół Patau (trisomia na 13 chromosomie) rozwija się w obecności dodatkowego 13-tego chromosomu i obejmuje wady rozwojowe przodomózgowia, twarzy i oczu; znaczne upośledzenie umysłowe; niska masa urodzeniowa. Zespół Patau (trisomia na 13 chromosomie) występuje w około 1/10 000 żywych urodzeń; występuje około 80% wszystkich trisomii 13. Wraz z wiekiem matki zwiększa się prawdopodobieństwo urodzenia dziecka z zespołem Patau, a dodatkowy chromosom z reguły trafia do dziecka od matki. Co powoduje zespół Patau? Dzieci z zespołem częściej rodzą się u kobiet w wieku powyżej 35 lat. Prawdopodobieństwo ponownego narodzin dziecka z trisomią na chromosomie 13 w rodzinach nie przekracza 1% i nie jest przeciwwskazaniem do powtórnego porodu. Objawy zespołu Patau Dzieci rodzą się małe w okresie ciąży. Anomalie linii środkowej (na przykład defekty skóry głowy, zatoki skóry) są charakterystyczne. Goloprozensefaliya (naruszenie normalnego oddzielenia przodomózgowia) jest powszechne. Współistniejące anomalie twarzy często są rozszczepem wargi i podniebienia. Często występują również microfthalmia, colobomas (rozszczepy tęczówki) i dysplazja siatkówki. Margines nadoczodołowy nie jest wyraźny, szczeliny oczu są często wąskie. Przedsionki uszne są nieregularnie uformowane i zwykle są nisko leżące. Często dziecko jest głuche. Spłycone fałdy skóry często znajdują się z tyłu szyi. Powszechne są również fałdy małp (jedyna poprzeczna bruzda na dłoni), polidaktylia, nadmiernie wypukłe wąskie paznokcie. Około 80% przypadków to ciężkie wrodzone wady układu sercowo-naczyniowego; często występuje dekstrokardia. Anomalie narządów płciowych występują często zarówno u chłopców, jak iu dziewcząt; u chłopców występuje wnętrostwo i anomalie mosznowe, a dziewczęta charakteryzują się obecnością dwunożnej macicy. W pierwszych miesiącach życia często występują epizody bezdechu. Obserwuje się ciężkie upośledzenie umysłowe. Zespół pataua charakteryzuje wrodzonych wad oka (Iris coloboma, mikroftalmia i anophthalmos), rozszczep wargi i / lub podniebienia, aplazja skóry głowy, postaksialnoy polidaktylia, wrodzona choroba serca i goloprozentsefaliey. Charakterystyka obecności wielu wrodzonych wad rozwojowych mózgu i głębokiego upośledzenia umysłowego. Wysoka śmiertelność - nie więcej niż 10% dzieci żyje do 1 roku. Rozpoznanie zespołu Patau Rozpoznanie można założyć w okresie prenatalnym w przypadku naruszeń ultrasonografii płodu (np. Opóźnienie rozwoju płodu) lub wyników badania przesiewowego matki, a po urodzeniu dziecka przez jego charakterystyczny wygląd. Potwierdzenie w obu przypadkach przeprowadza się w badaniu kariotypu. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9] Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Jakie jest przewidywanie zespołu Patau? U większości pacjentów (80%) zespołowi Patau towarzyszą tak poważne anomalie rozwojowe, że umierają w pierwszym miesiącu życia; mniej niż 10% żyje dłużej niż rok. Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Trisomia 13 chromosomu, która jest charakterystyczna dla zespołu Patau związana jest z bardzo dużym ryzykiem poronienia. Często także zdarza się, że dziecko rodzi się martwe. Jeśli jednak, pomimo wady genetycznej dziecko urodzi się żywe, występują charakterystyczne objawy. Dzieci z zespołem Patau mają zwykle bardzo niską masę

Zespół Pataua, czyli trisomia chromosomu 13, jest najrzadziej występującą trisomią. Znacznie bardziej powszechny jest zespół Downa (trisomia chromosomu 21) oraz zespół Edwardsa (trisomia chromosomu 18). Dodatkowa kopia chromosomu 13 u dzieci z zespołem Pataua powoduje poważne neurologiczne defekty oraz problemy z sercem, które mogą zagrażać życiu noworodka. Częstotliwość jego występowania nie jest znana, ale wiele wskazuje na to, że częściej dotyka dzieci płci żeńskiej. Płody płci męskiej zwykle nie dożywają porodu. Zobacz film: "Witaminy w ciąży" spis treści 1. Objawy i rozpoznanie zespołu Pataua 2. Leczenie zespołu Pataua 1. Objawy i rozpoznanie zespołu Pataua Zespół Pataua, podobnie jak zespół Downa, dotyka przede wszystkim dzieci kobiet, które późno zaszły w ciążę. Noworodki z zespołem Pataua wyglądają podobnie. Charakterystyczne są dodatkowe palce u rąk lub nóg, zdeformowane stopy, mała głowa, małe oczy, zdeformowany nos lub jego brak, rozszczep wargi lub rozszczep podniebienia. U 80 proc. dzieci występują wady wrodzone serca. Częste są również defekty nerek. Ponadto u noworodków z zespołem Pataua mogą mieć miejsce głębokie zaburzenia umysłowe oraz brak podziału mózgu w okresie płodowym. W przypadku trisomii chromosomu 13 należy liczyć się z prawdopodobieństwem wystąpienia powikłań. Komplikacje u noworodków pojawiają się niemal natychmiast po urodzeniu. Są to: trudności z oddychaniem, głuchota, trudności z karmieniem, niewydolność serca, napady padaczkowe oraz problemy z widzeniem. Symptomy zespołu Pataua są wyraźnie widoczne w momencie narodzin dziecka. Niekiedy jest on jednak błędnie uznawany za zespół Edwardsa, dlatego w celu potwierdzenia diagnozy należy wykonać testy genetyczne. Bardzo przydatne są badania obrazowe. Tomografia komputerowa lub obrazowanie rezonansem magnetycznym pozwalają na znalezienie ewentualnych wad wrodzonych serca, mózgu i nerek. Należy wykonać także badanie serca ultradźwiękami (echokardiogram), gdyż częstotliwość wad wrodzonych serca u dzieci z zespołem Pataua jest wysoka. 2. Leczenie zespołu Pataua Leczenie dzieci dotkniętych zespołem Pataua koncentruje się na konkretnych problemach fizycznych, z którymi noworodek przyszedł na świat. Wiele dzieci przeżywa zaledwie kilka dni lub tygodni, co ma związek z poważnymi problemami neurologicznymi lub złożonymi wadami serca. Niekiedy konieczna jest operacja rozszczepionej wargi lub rozszczepionego podniebienia. Ogromne znaczenie mają: fizykoterapia, terapia zajęciowa i terapia mowy. Dzięki profesjonalnej pomocy dzieci z zespołem Pataua mogą osiągnąć pełnię swojego potencjału rozwojowego. Rodzice dzieci z zespołem Pataua mogą poddać się testom genetycznym, by ocenić ewentualne ryzyko wystąpienia zespołu u kolejnego dziecka. Zespół Pataua jest stosunkowo mało znany, co nie zmienia faktu, że wiążą się z nim poważne zagrożenia dla zdrowia i życia dziecka. Ponad 80 proc. dzieci z tym zespołem umiera w pierwszym roku życia. Niestety, nie ma sposobu na zapobieganie zespołowi Pataua. Wiadomo jedynie, że ryzyko trisomii chromosomu 13 jest mniejsze u dzieci młodych kobiet. Warto pamiętać o tym, planując dziecko. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Paweł Baljon lekarz w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach.

Pobierz z Pexels darmowe zdjęcie z galerii „” w wysokiej rozdzielczości! To tylko jedno z wielu świetnych darmowych zdjęć z galerii na temat: bawiące się dzieci, bawić się & dzieci

Opieka nad Amelką to wyzwanie każdego dnia. W momencie powstawania tego artykułu mama dziewczynki musiała pilnie jechać do lekarza, bo stan zdrowia Amelki nagle się pogorszył. 11-latka w swoim krótkim życiu zażyła już więcej leków niż niejeden dorosły. Przede wszystkim są to antybiotyki, na które z czasem organizm się uodparnia. - Amelka po antybiotykach ma często biegunkę, cierpi też na grzybicę przełyku, a ostatnio choroba ostatnio zaatakowała pupę córki - opowiada pani Monika. - Jak była mała miała często zapalenie płuc i oskrzeli, dlatego antybiotyki działają słabiej. Nie wiem, jak będzie dzisiaj, czy damy radę czy trzeba będzie jechać do szpitala. Zespół Patau Zespół Patau to wrodzona genetyczna choroba spowodowana trisomią chromosomu 13. Do objawów należą między innymi: wady wzroku, głuchota, napady drgawek, wady rozwojowe mózgowia, choroby serca i nerek. Choroba występuje z częstością 1 na 8 000 - 12 000 urodzeń, częściej zapadają na nią dziewczynki. Około 70% dzieci z zespołem Patau umiera w okresie niemowlęctwa, do pierwszego roku życia umiera dodatkowo 10 proc. chorych dzieci. U Amelki zdiagnozowano obustronny umiarkowany niedosłuch, rozszczep podniebienia miękkiego, padaczkę, wrodzoną zaćmę obu oczu oraz nieprawidłowości w budowie gałek ocznych. Bardzo rzadko zdarza się, by dzieci chore na tę straszną chorobę dożywały późnego dzieciństwa. Tymczasem Amelka niebawem będzie nastolatką, chociaż jej poziom rozwoju umysłowego odpowiada 6-miesięcznemu dziecku. Tak długie życie dziewczynka zawdzięcza troskliwej opiece mamy. - Ta choroba sprawia, że dzieci, które na nią cierpią szybko umierają - potwierdza pani Monika. - Jak Amelka się urodziła, lekarze nie potrafili nic powiedzieć o zespole Patau, o tym, dlaczego tak się dzieje. Potem doszłam do tego, że to zależy od chorób, jakie te dzieci mają. Amelka ma wadę serca, ale jest po operacji, więc to jest w miarę stabilne. Pojawiły się jej torbiele na nerkach i jest niebezpieczeństwo, że jak będzie dojrzewać i torbieli będzie dużo, te nerki przestaną pracować - opowiada mama Amelki. - Powiedziano nam już oficjalnie, że córka nie kwalifikuje się ani do przeszczepu, ani nawet do dializy - dodaje. Na przekór lekarzom Mimo wydanego przez lekarzy wyroku, dziewczynka nie przestaje walczyć. Jej heroiczne zmagania z ciężką chorobą są niespodzianką dla świata medycyny. - Pamiętam sytuację, kiedy Amelka była mała, miała może rok. Byliśmy w szpitaliku dziecięcym, córka miała ciężkie zapalenie płuc. Doktor wezwał mnie do siebie po to tylko, żeby mi powiedzieć, że jeśli córka będzie wymagała podłączenia pod respirator, nie wezmą jej na OIOM, bo mają tylko jedno łóżko i muszą je zostawić dla kogoś, kto ma lepsze rokowania. Były dwie takie sytuacje u nas w Kielcach, Amelka się wybroniła - opowiada mama Amelki. - Kiedy byłam z Amelką w szpitalu w zeszłym roku ten sam lekarz miał dyżur, zobaczył mnie i ją i nie wierzył, że Amelka jeszcze żyje - podkreśla. Mimo ciężkiej choroby córki mama Amelki rozpoznaje jaki jest jej stan, widzi czy dziewczynka jest wesoła albo smutna, dostrzega grymasy bólu i wybuchy radości. W wolnych chwilach Amelka bawi się swoimi rączkami, bliskich rozpoznaje po głosie i zapachu. Mentalnie pozostaje na poziomie 6-miesięcznego noworodka. Pani Monika ma jeszcze drugie dziecko, 16-letniego Michała, który jest dużym wsparciem dla mamy. - Michał umie dać jej pić, potrafi nakarmić, inhalować, przypilnować jak jest taka potrzeba. Myślę, że gdyby mnie nie było i Amelka dostałaby ataku padaczki, syn by sobie poradził - opowiada pani Monika. Fikcyjna pomoc Amelce i jej rodzinie nie pomagają bezduszni urzędnicy. Pani Monika wychowuje dziecko z pomocą syna, nie otrzymuje zasądzonych alimentów na dzieci. Sama opieka nad tak chorym dzieckiem wymaga czasu - Amelka często nie śpi w nocy, jeżeli się obudzi, oznacza to, że nieprzespana noc czeka też jej mamę. Pani Monika mimo to pracuje, a każdą wolną chwilę poświęca 11-latce. - Nie odczułam pomocy ze strony państwa - deklaruje pani Monika. - Była sytuacja, kiedy w lutym Amelka miała nogę w gipsie i ja byłam przerażona, bo to był pierwszy taki przypadek. Bałam się, że będzie wtedy częściej chorować, bo nie dało się jej ani posadzić, ani pionizować. Poszłam wtedy do gminy i prosiłam o kogoś do pomocy, by pomoc przyszła chociaż na parę godzin, żebym mogła wyrwać się gdzieś albo pojechać do miasta z Michałem, cokolwiek załatwić. Okazało się, że nie ma takiej opcji - podkreśla mama chorej dziewczynki. Pani Monika jest osobą zaradną. Mimo samotnej opieki nad dwojgiem dzieci, w tym bardzo chorą córeczką, pracuje, gotuje i utrzymuje dom. I to właśnie dochody sprawiają, że gmina nie chce pomóc finansowo strudzonej kobiecie. - Żeby dostać wsparcie od gminy musiałabym zarabiać najniższą krajową albo w ogóle nie pracować. Pieniądze, które oferowała gmina nie wystarczałyby na wynajęcie opieki, poza tym osób gotowych podjęcia się takiej pracy jest niewiele, w gminie powiedziano mi, że nie mają takich osób. Doszłam do wniosku, że jeśli ktoś ma niepełnosprawne dziecko, może liczyć na pomoc państwa, ale jeśli się zwolni z pracy. To jest jakaś masakra - przyznaje z rezygnacją w głosie mama Amelki. Wobec bierności urzędników małej Amelce pomaga hospicjum i jedna z kieleckich fundacji. Bardzo chorej 11-latce najbardziej pomagają jednak zwykli ludzie, wspierając dziewczynkę wpłatą na konto lub przekazem 1% podatku. Możesz pomóc i Ty! Jak to zrobić? Wystarczy przesłać darowiznę na rachunek nr 86 1090 2040 0000 0001 1113 9744 z dopiskiem Amelia Kasperek.

Zespół Retta występuje z częstością 1 na 10000–15000 żywo urodzonych noworodków płci żeńskiej. Do charakterystycznych objawów tego zespołu zalicza się uwstecznienie rozwoju, zachowania autystyczne, zaburzenia motoryki ciała i padaczkę, pojawiające się po kilku, kilkunastu miesiącach prawidłowego rozwoju dziecka. 3PeOuyF. 395 421 325 260 20 271 283 259 25

zespół patau zdjęcia dzieci