Zarówno u kotów, jak i u psów wyróżnia się strukturę nazywaną migotką. Czym jest migotka u kota? Sprawdzamy, jak wygląda zdrowe kocie oko oraz analizujemy przyczyny zmian chorobowych. Dowiedz się, kiedy można zaobserwować trzecie powieki u kotów oraz jaki wygląd mają oczy chorego kota, z którym należy udać się do lekarza

Stres u kota zdarza się dość często, bo to zwierzęta o bardzo wrażliwej psychice. Nie zawsze jednak uda Ci się zauważyć, że Twój kot jest zestresowany, bo zwykle słabo to sygnalizuje. To normalna reakcja, bo w naturalnym środowisku wykazując słabość, koty zmniejszają swoje szanse na przeżycie. Powód stresu może być ponadto tak niespodziewany, że nawet nie przyjdzie Ci do głowy, aby skojarzyć go z niepokojącym zachowaniem kota. Bacznie obserwuj swojego mruczka, abyś we właściwym momencie mógł zareagować i skutecznie go uspokoić. Co to jest stres? Zapewne niejeden raz zauważyłeś nadmierną nerwowość i pobudliwość Twojego kota. Takie symptomy są jedynie skutkiem zjawisko możemy opisać następująco: Jak stres wpływa na z kota? Każda zmiana jest dla Twojego kota wyzwaniem i stawia ciało w pełnej gotowości. Z punktu fizjologii jakakolwiek modyfikacja (nawet ta dobra), może okazać się początkiem wyniszczającego łańcucha reakcji organizmu. Zmiany wymagają czasu i dostosowania. Jak wpływają na kota, jeśli wykraczają poza jego strefę komfortu lub gdy w jego środowisku znajduje się czynnik, z którym zwierzak nie może sobie poradzić? Nawet jeśli Twój kot nie jest agresywny i zachowuje się cicho, nie musi to oznaczać, że w jego kocim świecie nie dzieje się nic niepokojącego. Jak rozpoznać stres u kota? Objawom stresu nie zawsze towarzyszy agresywne czy głośne zachowanie. Może być tak, że z pozoru spokojny kot może przechodzić ogromny stres, a Ty możesz tego nie dostrzegać. Dlatego podejdź do sprawy bardzo indywidualnie, w zależności od charakteru Twojego kota i jego socjalizacji. Objaw stresu jest wiele, ale nie każdy z nich musi być wskaźnikiem stresu - często mogą być to symptomy jakiejś innej choroby. Dlatego konieczna jest konsultacja z lekarzem weterynarii. Objawy, które wstępują często lub długo się utrzymują Objawy przewlekłego, bardzo silnego stresu · mruczenie - może być zwodnicze, ponieważ koty zwykle mruczą, gdy są szczęśliwe i czują się bezpiecznie; mruczenie w stresującej sytuacji pełni funkcję samouspokojenia · skurcze uszu, które są skierowane do tyłu · nerwowe mycie · ślinotok · spocone opuszki - ślady mogą być widoczne na meblach, podłodze, łapki są wyraźnie wilgotne w dotyku ·nadwrażliwość na bodźce zewnętrzne · brak chęci do zabawy · drżenie ciała · utrata włosów (intensywne wypadanie), a nawet pojawienie się łupieżu · dyszenie · wzmożone, intensywne ocieranie się · wokalizacja · rozszerzone źrenice · ukrywanie się · zesztywnienie ciała, napięcie mięśni · zmiany zachowania w przypadku rutynowych nawyków · wygryzanie, wylizywanie lub intensywne drapanie aż do tworzenia się ran · samookaleczenie · utrata włosów (wypadające w znacznej ilości) · psychogenne łysienie - spowodowane nadmierną pielęgnacją sierści · występowanie łupieżu · załatwianie się poza kuwetą lub powstrzymywanie moczu · zaburzenia odżywiania, utrata apetytu i utrata masy ciała · utrata chęci do zabawy, ogólnie postrzegana apatia · wymioty, biegunka · zaparcia (mogą być spowodowane nadmierną pielęgnacją i nagromadzeniem włosów w przewodzie pokarmowym) · zwiększenie lub zmniejszenie temperatury ciała · agresywne zachowanie · zmiany w zachowaniu pielęgnacyjnym (kot przestaje się myć) · wszelkie zmiany rytmu dobowego kota i jego rytuałów Co powoduje stres u kota? W zależności od charakteru Twojego pupila, jakiej socjalizacji go poddałeś i sposobu, w jaki wprowadzasz kotka w daną sytuację, różne czynniki mogą przyczynić się do źródła jego stresu. Stres u kota może powodować obecność drugiego zwierzaka. Dlatego rozważ decyzję o kolejnym kocim lokatorze, jeśli Twój pupil jest wyjątkowo podatny na stres. Jak uspokoić kota? Najskuteczniejszą metodą na pokonanie stresu jest usunięcie jego źródła i ustalenie przyczyny danego zachowania. W przypadku chronicznego stresu pilnie skonsultuj się z behawiorystą. Domowe metody uspokojenia kota nie będą w tym przypadku skuteczne. Sposoby na rozwiązanie problemów ze stresem są indywidualne dla każdego kota. Metodą prób i błędów zauważysz, które zabiegi pozwalają Twojemu pupilowi się zrelaksować. Odpowiednio dobrana karma zapewni Twojemu kotu wszystkie niezbędne składniki odżywcze Konsekwencje stresu u kota Stres sam w sobie, podobnie jak strach i lęk, postrzegany jest jako mechanizm adaptacyjny i pełni kluczową funkcję dla przeżycia. Jeśli jest to krótkotrwały stres, z którym kot może sobie poradzić, nie ma większych zmartwień. Stres u kota niewątpliwie może znacząco wpłynąć na zdrowie, a także życie naszego pupila. Poświęć mu dużo uwagi i czułości, aby poprawić jego nastrój i dać mu poczucie bezpieczeństwa. Skutki chronicznego stresu W normalnych warunkach, gdy czynnik stresujący znika lub jest prawidłowo rozpoznawany, przestaje być stresorem, a ciało kota powraca do równowagi. W ten sposób Twój kociak uczy się, jak w danej sytuacji się zachować, jeśli powtórzy się ona zaczyna się wtedy, gdy stresor staje się stałym elementem życia kota. Kot wystawiony na stałe działanie jednego z czynników stresujących, jest bezustannie w stanie gotowości, a jego ciało stale stymulowane hormonalnie. W takiej sytuacji organizm bez fazy relaksacji szybko przechodzi w stan wyczerpania, co prowadzi bezpośrednio do choroby, a czasem nawet śmierci. Podsumowanie Twój kot to wrażliwy, podatny na stres zwierzak. Ze względu na warunki naturalne, w jakich przyszło mu kiedyś żyć, jest bardzo dyskretny w okazywaniu sygnałów, że coś mu dolega. Dlatego naucz się obserwować swojego czworonoga, aby dostatecznie szybko dostrzec symptomy wskazujące na problemy ze stresem. Chroniczny stres jest dla Twojego kota bardzo niebezpieczny. Najważniejsza zasada: po zaistniałych zmianach musi nastąpić czas równowagi i spokoju. Postaraj się wyeliminować wszelkie stresory z życia Twojego ulubieńca i zapewnić mu dobre warunki życia, tak aby czul się radosny, szczęśliwy i zrelaksowany.

Regularne badania i wizyty u weterynarzy są obowiązkiem każdego kociego opiekuna. Czy w profilaktykę zdrowotną kotów wchodzi również ich odrobaczanie? Na jakie pasożyty narażone są koty? Czy możemy je przed tym uchronić? Robaki u kota, czyli pasożyty wewnętrzne, mogą zaatakować organizm zarówno kotów wychodzących jak i niewychodzących. Te bywające na dworze obarczone są jednak znacznie większym ryzykiem. Posiadają one też niższą odporność, co dodatkowo pogłębia inwazję pasożytów. Pasożyty u kotów Robaki to nic innego jak pasożyty wewnętrzne występujące u zwierząt. Koty zazwyczaj są żywicielami pośrednimi pasożytów, które wyniszczają ich organizm i powodują wiele chorób. Wśród kotów domowych najczęstszymi pasożytami są glisty kocie (Toxocara cati), powodujące toksokarozę. Są to nicienie bytujące w jelicie cienkim kota. Dorosłe osobniki mają postać cienkiej, białej nici, wrzecionowato zakończonej. W późnym etapie zakażenia lub przy bardzo silnym ataku, kot wymiotuje lub oddaje kał z glistami, czasami osiągającymi po 10 cm, zawiniętych. Jest to pasożyt bardzo wyniszczający koci organizm. Tasiemce to kolejne pasożyty wewnętrzne bytujące w układzie pokarmowym kota. Do zarażenia dochodzi najczęściej poprzez zjedzenie żywiciela pośredniego, np. myszy, gady, płazy. Pchły oraz wszy również stanowią drogę pośrednią do zakażenia się tasiemcem. Tasiemiec składa się z członów, które kot wydala z kałem. Na sierści wokół odbytu i w okolicach krocza można zauważyć białe, milimetrowe elementy. Chudnięcie i apatia to ewidentne objawy tego pasożyta. Dodatkowo kot może posiadać tęgoryjce lub lamblie, jednak w Polsce są one stosunkowo rzadziej spotykane. Objawy robaków u kota Najczęstszym objawem zarobaczenia kota są widoczne trzecie powieki. Trzecia powieka u kota to pozostałość ewolucyjna, która nasuwa się samoistnie podczas snu czy mrugania. U zdrowego kota nie powinna być ona widoczna podczas otwartych oczu. Jest to pierwszy sygnał do przeprowadzania badań u lekarza weterynarii. Kolejnymi objawami, które wskazują na pasożyty u kota są: wymioty biegunki, luźniejsze lub częstsze oddawanie kału zmiana wyglądu kału, np. obecność śluzu krztuszenie się ślinienie osowiałość i zmiana zachowania ból brzucha pozycja bólowa częste lizanie okolic odbytu zmiana apetytu zmiana masy ciała szybsze męczenie się Pamiętajmy, że te objawy nie muszą występować u każdego kota i mogą się różnić w zależności od pasożyta. Już pojawienie się jednego objawu powinno zaniepokoić opiekuna. W przypadku pasożytów gnieżdżących się w płucach czy przechodzących przez układ oddechowy najczęstszym objawem jest kaszel, duszności i próby odkrztuszenia lub zwymiotowania. Badania kału w kierunku pasożytów płucnych przeprowadza się inną metodą, a na ich wyniki czeka się odrobinę dłużej. W późniejszych etapach zarobaczenia organizmu kota występuje już wydalanie robaków w wymiotach czy kale. Przyczyny zarobaczenia organizmu – robaki u kotów Na zakażenie najbardziej narażone są koty wychodzące samopas. Tutaj właściwie na każdym kroku czyha na nie niebezpieczeństwo pasożytów. Przy kocie wychodzącym samopas nie ma się żadnej kontroli, nie wiemy co zje, ani co i gdzie robi. Robaki może złapać podczas picia deszczówki, podczas kontaktów fizycznych z innymi kotami, zjadając popsute mięso oraz inne produkty ze śmietnika, wąchając kał, tarzając się w zanieczyszczonej ziemi, a przede wszystkim zjadając myszy, inne gryzonie, płazy, owady i ptaki. Właściwie wszystkie dzikie zwierzęta są żywicielami pośrednimi lub ostatecznymi pasożytów. Koty wychodzące na smyczy na pewno nie upoluje przy nas żadnego zwierzęcia, ale może złapać robaki poprzez kontakt z zakażoną wodą lub ziemią. Jednak nawet koty przebywające głównie w domu, tzw. koty niewychodzące, mogą mieć kontakt z pasożytami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Najczęściej jest to związane z zanieczyszczonym jajami obuwiem opiekunów, obecnością pcheł, kontaktem z innymi zwierzętami wychodzącymi, zjedzeniem owadów czy robaczków, a także zjedzeniem produktów z różnymi stadiami rozwoju pasożytów. Głaskanie kotów nieumytymi rękoma prosto po przyjściu z dworu to również prosta droga do zakażenia pupila. Preparaty odrobaczające dla kotów Jak odrobaczyć kota? Istnieje kilka możliwości odrobaczania kotów. Są to tabletki, żele lub pasty odrobaczające i stale rosnące na popularności krople aplikowane na kark, tzw. spot-on. Tabletki odrobaczające dla kotów Podanie kotu tabletek na robaki wydaje się najcięższą metodą, ze względu na awersję kotów do wymuszonego połykania. Producenci oferują nawet specjalne podajniki do aplikowania tabletek, jednak nawet one nie dają gwarancji, że kot tabletkę połknie. Mruczki są mistrzami w przetrzymywaniu tabletek i czasami wyplują ją nawet po godzinie od teoretycznego podania. Tabletki na odrobaczanie może podać lekarz weterynarii. Pasty i żele odrobaczające Pasty odrobaczające są dosmaczane, więc większość kotów chętnie je zlizuje lub zje karmę z ich dodatkiem. Mogą one jednak obciążać żołądek kota, dlatego nie poleca się ich podawania kotom wrażliwym. Krople spot-on na pasożyty Preparat na odrobaczenie w formie spot-on jest najwygodniejszą z metod. Dopasowany do masy ciała kota oraz jego wieku pozwala na pozbycie się pasożytów bez niepotrzebnego, dodatkowego stresu dla kotów. Krople aplikuje się na kark, mniej więcej między łopatkami kota, tak aby nie mógł on do nich dosięgnąć językiem i tym samym je zlizać. Po podaniu kropli kot nie powinien mieć kontaktu z wodą, aby spot-on mógł się wchłonąć i zadziałać. Spot-on nie dociera bezpośrednio do żołądka czy innych części układu pokarmowego kota, nie drażni błon śluzowych i jest najdelikatniejszą z form, a tak samo skuteczną. Polecane są dla kotów wrażliwych. Bardzo ważne jest podawanie preparatów dopasowanych do gatunku, kot nie może dostać leków przeznaczonych dla psów. Złe dobranie leku na pasożyty może zabić zwierzę! Preparaty dla kota mają inny skład i substancję czynną, aniżeli te dla psów. Jeżeli w domu przebywa więcej zwierząt to należy odrobaczyć wszystkie w tym samym czasie, inaczej wykonywany zabieg nie będzie miał sensu. Pamiętajmy, że lek na pasożyty powinien być dopasowany do masy ciała kota, a jego podanie skonsultowane z lekarzem weterynarii. Jak często odrobaczać kota? Pytanie co ile odrobaczać koty spędza sen z powiek niejednemu opiekunowi. Zdania na ten temat są podzielone. W każdym przypadku zaleca się jednak wcześniejsze badanie kału zwierzęcia, ponieważ nie każdy preparat odrobaczający zadziała na wszystkie kocie pasożyty. Po otrzymaniu wyników lekarz weterynarii doradzi jak powinno przebiegać leczenie i ustali najlepszy lek na pasożyty dla kotów. Standardowo przyjmuje się, że koty wychodzące powinny mieć badany kał co około 3-4 miesiące, jeżeli są łowne to nawet częściej. Koty wychodzące właściwie zawsze co parę miesięcy cierpią na choroby pasożytnicze. I tutaj zapobiec można tylko stosując regularnie preparaty odrobaczające. W przypadku kotów niewychodzących nie ma konieczności tak częstych badań kału i odrobaczania. Zazwyczaj badania w kierunku pasożytów przeprowadza się co pół roku, do 8 miesięcy. Jeżeli w badaniach wyjdą robaki, można wprowadzić preparaty odrobaczające, jednak zazwyczaj nie jest to częściej niż raz na półtora roku. Kocięta można odrobaczać w wieku około 3-4 tygodni. Później powtórnie po 2 tygodniach. Należy pamiętać, że kot powinien być odrobaczony do tygodnia przed szczepieniem. Karolina Łuszczyk

Nadciśnienie u kota Nadciśnienie tętnicze krwi u ludzi zwykle kojarzy się nam z chorobami serca. Jego występowania wiążemy też z nadmiernym stresem, niewłaściwą dietą, stosowaniem używek, otyłością itp. Faktem jest jednak, że i zwierzęta często dotyka ta „przypadłość”. Sprawa dziwna, tym bardziej, że przecież ani koty ani psy nie palą papierosów, nie stosują w nadmiarze używek w postaci kawy czy alkoholu, poziom stresu związany z przeżyciem jest relatywnie niższy, a i otyłość dotyka je stosunkowo rzadziej niż ludzi. Dlaczego więc nadciśnienie dość często diagnozowane jest u kotów, zwłaszcza tych starszych? Jakim chorobom towarzyszy i jak radzić sobie ze byt wysokim ciśnieniem krwi u kotów? Na te pytania odpowiadam w poniższym opracowaniu. Dowiesz się też: Jak zmierzyć ciśnienie u kota. Jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów. Jak leczy się nadciśnienie u kota. Ciśnienie tętnicze krwiJak zmierzyć ciśnienie u kota?Metody bezpośrednieMetody pośrednie mierzenia ciśnieniaJak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie?Co to jest nadciśnienie u kota?Nadciśnienie tętnicze u kotówNajczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotówKonsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kotaPostępująca przewlekła choroba nerekPowikłania w układzie neurologiczneWskazania do badania ciśnienia u kotówKiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota?Nadciśnienie u kota leczenieKiedy leczyć nadciśnienie u kota?Nadciśnienie u kota lekiNadciśnienie u kota dietaRokowanie Ciśnienie tętnicze krwi Ciśnienie tętnicze krwi to jest nic innego, jak siła, wywierana przez krew na ścianę tętnic, mierzona w czasie skurczu i rozkurczu serca. W momencie skurczu serca, gdy objętość krwi wypychana jest na obwód ciała, ciśnienie krwi jest najwyższe, natomiast w czasie rozkurczu – najniższe. Prawidłowa wartość ciśnienia u zdrowych kotów to 120/80 mmHg. Po co nam ta wiedza? Pomiar ciśnienia krwi w warunkach gabinetowych jest badaniem ważnym, zwłaszcza przy występowaniu innych jednostek chorobowych u kota. Gdy ciśnienie krwi z jakichś przyczyn wzrasta powyżej wartości referencyjnych i utrzymuje się na tym poziomie przez dłuższy czas, oznacza to, że w organizmie zachodzą szkodliwe procesy, z którymi nie do końca potrafi sobie on poradzić. Autoregulacja poziomu ciśnienia krwi jest obwarowana przez szereg mechanizmów, które odpowiedzialne są za utrzymywanie prawidłowych jego wartości. Jeśli więc pojawia się hipertensja, jest ona w większości przypadków oznaką jakiejś dysfunkcji. Jak zmierzyć ciśnienie u kota? Ciśnienie u kotów mierzy się za pomocą metod bezpośrednich i pośrednich. Metody bezpośrednie Tak zwane metody bezpośrednie (wewnątrznaczyniowe) pomiaru ciśnienia stanowią „złoty standard”, jednak ze względu na inwazyjność ich zastosowanie jest dużo rzadsze. Pomiar dokonywany jest za pomocą umieszczonego w tętnicy udowej cewnika tętniczego. Metody pośrednie mierzenia ciśnienia Metody pośrednie są: łatwiejsze do zastosowania, niewymagające sedacji, mniej stresujące dla pacjentów, prostsze technicznie. Polegają one na założeniu na kończynę lub ogon zwierzęcia nadmuchiwanego mankietu, który następnie napełnia się powietrzem do momentu uzyskania ciśnienia przewyższającego ciśnienie skurczowe. Powoduje to zaciśnięcie się tętnicy leżącej bezpośrednio pod rękawem. Następnie wraz ze stopniowym uchodzeniem powietrza z mankietu wykrywane są zmiany w wartościach ciśnienia. W zależności od techniki pomiaru otrzymywane są wartości: skurczowego, rozkurczowego, średniego ciśnienia krwi. Do metod pośredniego pomiaru ciśnienia krwi należą: Osłuchiwanie Technika ta – powszechnie stosowana u ludzi, u zwierząt jest dość trudna do przeprowadzenia… Z racji dostępności innych, łatwiejszych i czulszych sposobów – dość rzadko stosowana. Polega na umieszczeniu stetoskopu nad tętnicą tuż za mankietem i wysłuchiwaniu odgłosów towarzyszących spadkowi ciśnienia. Doppler ultradźwiękowy Metoda ta ocenia przepływ krwi jako zmianę w częstotliwości odbijanych dźwięków, związaną z ruchem przesuwających się krwinek czerwonych. Pomiar ten wykonywany jest zwykle na przedniej kończynie lub ogonie zwierzęcia, jednak można go również przeprowadzać na kończynach tylnych. Z reguły jednak spokojne koty najbardziej tolerują obecność zaciskającego się mankietu na przedniej łapie, a co za tym idzie – badanie jest łatwiejsze i szybsze. Pomimo, iż dzięki zastosowaniu tej techniki otrzymujemy jedynie wartość skurczową ciśnienia krwi, to jednak jest to metoda preferowana u kotów. Brak wartości rozkurczowego ciśnienia krwi w większości przypadków nie ma znaczenia klinicznego, a czułość metody dopplerowskiego przepływu krwi zapewnia dużą wartość diagnostyczną. Na poniższym wideo możesz zobaczyć jak mierzy się ciśnienie skurczowe za pomocą dopplera ultradźwiękowego Oscylometria Urządzenia wykorzystujące tę technikę wykrywają wahania ciśnienia, wynikające z uciśnięcia tętnicy przez mankiet. Do niedawna tradycyjne techniki oscylometryczne pomiaru ciśnienia u kotów były uważane za mniej wiarygodne i charakteryzowały się niską dokładnością, co wymuszało konieczność zwiększenia ilości pomiarów podczas jednego badania oraz uśrednianie otrzymanych wyników. Wprowadzenie najnowszych technik oscylometrii o wysokiej rozdzielczości pozwoliło zminimalizować wiele problemów związanych z tradycyjnymi metodami. Przy zastosowaniu oscylometrii otrzymujemy wartość ciśnienia skurczowego, rozkurczowego oraz wartość średnią. W przypadku tej metody mankiet zakłada się na nasadę ogona, ponieważ jest to miejsce najłatwiejsze do przeprowadzenia pomiaru i w najmniejszym stopniu generujące zafałszowania (chociażby ze względu na ruch zwierzęcia). U niektórych kotów – jeśli są one spokojne i niezbyt ruchliwe, możliwe jest umieszczenie rękawa na przedniej łapce, tuż poniżej łokcia. Metody fotopletyzmograficzne Urządzenie, które mierzy objętość krwi tętniczej poprzez osłabienie promieniowania podczerwonego. Jak wygląda wykonanie pomiaru ciśnienia krwi w gabinecie? Pomiar ciśnienia krwi z gabinecie Niezależnie od zastosowanej metody pomiaru niezbędne jest zapewnienie optymalnych warunków przeprowadzenia badania. Koty są pacjentami trudnymi, a żeby otrzymane wyniki miały wartość diagnostyczną, powinny być powtarzalne. Jest to nie lada wyzwanie w przypadku silnie zestresowanych, wyrywających się i mruczących pacjentów. Dlatego też olbrzymi nacisk kładzie się na zapewnienie najbardziej optymalnego środowiska wykonania pomiaru. Zminimalizowanie czynników zewnętrznych, wpływających na wyniki, takich jak hałas, pośpiech, zbyt duża ilość osób, obecność innych pacjentów (w tym psów!) zasadniczo zwiększa wiarygodność i dokładność otrzymanych wyników. W przypadku badania kocich pacjentów zalecane są następujące procedury: Zapewnienie spokojnego i cichego pomieszczenia (z dala od innych zwierząt), ostrych, nieprzyjemnych zapachów, z jak najmniejszą liczbą personelu towarzyszącego. Kociak może przebywać w swoim własnym transporterze, na swoim kocyku, często zachęcam właścicieli do wcześniejszego użycia feromonów kocich (Feliway). Ważna jest aklimatyzacja. Przed przystąpieniem do badania warto zachęcić kota do zapoznania się z otoczeniem. Pacjent powinien spędzić w gabinecie 10-15 minut zanim rozpocznie się badanie, powinien również mieć szansę zapoznać się z otoczeniem oraz osobami w nim przebywającymi. Jeśli jest zestresowany i boi się wyjść samodzielnie ze swojego legowiska, nie należy wyciągać go z niego na siłę. Jeśli podczas wizyty będą z pacjentem przeprowadzane jeszcze jakieś inne czynności (np. pomiar temperatury ciała, pobranie krwi do badań itp.), zawsze należy rozpocząć od pomiaru ciśnienia. Późniejsze manipulacje na pewno zdenerwują futrzaka, co odbije się na zawyżonych pomiarach ciśnienia krwi. Personel. Bagatelizowana, acz szalenie stresująca dla naszego podopiecznego jest obecność innych osób w gabinecie. Pomiaru powinna dokonywać osoba uczestnicząca w aklimatyzacji, a przy badaniu kojący wpływ na badanego pacjenta ma jego właściciel. Zbytnia ilość obcych dla kota osób jedynie zwiększy u niego stres. Poskromienie asertywnego pacjenta. Dopuszczalne jedynie delikatne przytrzymywanie, bez potęgowania dodatkowego strachu. Jeśli kociak podczas unieruchamiania coraz bardziej się wyrywa i staje się niespojony, należy na chwilę zaprzestać badania i powrócić do niego w momencie, gdy kocie emocje trochę opadną. Dobrym sposobem jest wykonanie badania u kota znajdującego się w transporterze. Ułożenie pacjenta. Idealnie by było, gdyby futrzak przez cały okres badania zachował tę samą pozycję ciała. Powinien on ułożyć się w wygodnej dla siebie pozycji i pozostawać w niej w miarę możliwości zrelaksowany. Nie powinno się wymuszać pozycji bocznej. Poruszanie się kota, kręcenie, trzepanie łapką (tak niektórzy pacjenci próbują zrzucić niewygodny mankiet) wydłuża niepotrzebnie badanie i zafałszowuje jego wyniki. Wybór mankietu i miejsca wykonania pomiaru. Prawidłowa szerokość mankietu wynosi 30-40% obwodu miejsca, na które jest on zakładany (najczęściej kończyna przednia, nasada ogona, czasem kończyna tylna). Pomiar ciśnienia krwi. Przed przystąpieniem do właściwego pomiaru warto kilka razy napompować mankiet, by przyzwyczaić kota do dziwnego uczucia ściskania łapki czy ogona. Następnie należy zarejestrować 5-7 powtarzalnych pomiarów, oddzielonych od siebie 30-sekundowymi przerwami (pierwszy pomiar zwykle jest odrzucany) oraz obliczyć z nich średnią arytmetyczną. Wyniki wraz z uwagami dotyczącymi otoczenia, rozmiaru mankietu i jego umiejscawiania oraz pozycji ciała zwierzęcia zapisuje się w specjalnych formularzach. Jak wspomniałam wcześniej, optymalne ciśnienie u zdrowego kota wynosi 120/80 mmHg. Przy zastosowaniu metody oscylacyjnej wartość ta waha się od 123-125/86-88 mmHg, a w przypadku metody dopplerowskiej maksymalne ciśnienie skurczowe wynosi 118-120 mmHg. Jednakże w związku z silnym stresem u kotów, w rzeczywistości – w warunkach gabinetowych – te wartości mogą być dużo wyższe, dochodząc nawet do 160-170/100 mmHg. Zdarza się, że u bardzo pobudzonych zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartość 180/120 mmHg. Co to jest nadciśnienie u kota? Kiedy więc mamy do czynienia z nadciśnieniem u kotów? Gdy ciśnienie skurczowe przekracza 190 mmHg, a rozkurczowe 120 mmHg. U pacjentów z tzw. „szarej strefy”, u których uzyskuje się pomiary rzędu 160-190/100-120 mmHg można dopatrywać się podwyższonego ciśnienia, jeśli występują u nich objawy towarzyszące. W razie wątpliwości należy wykonać kontrolny pomiar ciśnienia po 7-14 dniach od wizyty. Nadciśnienie tętnicze u kotów Nadciśnienie tętnicze wynika ze zwiększonej pojemności minutowej serca i /lub zwiększonego oporu naczyniowego. Co to oznacza? Że objętość krwi wypompowywana przez serce w ciągu jednej minuty i/lub opór stawiany krążącej krwi przez ściany naczyń są większe, niż w warunkach fizjologicznych. Stawia to serce przed koniecznością generowania większej pracy, a także uruchamia pewne mechanizmy kompensacyjne, mające na celu ograniczenie szkodliwych skutków takiego stanu. Wysokie ciśnienie najczęściej stwierdzane jest u kotów w starszym wieku (około 10-15 lat) oraz u pacjentów cierpiących na przewlekłą niewydolność nerek lub nadczynność tarczycy. Z reguły pojawia się wtórnie do pierwotnej choroby. O nadciśnieniu u kotów mówimy więc, gdy pomiary ciśnienia krwi pokazują stałe podniesienie wartości ciśnienia skurczowego powyżej normy fizjologicznej. Zdarza się, że u zupełnie zdrowych kotów ciśnienie osiąga wartości przekraczające wartości fizjologiczne, zwłaszcza u tych starszych pacjentów. Jednak nie wyjaśniono jak dotąd, dlaczego tak się dzieje… Faktem jest, że nadciśnienie tętnicze u kotów może być zarówno przyczyną, jak i skutkiem powstawania wielu stanów chorobowych. Nierozpoznane na czas może znacznie ograniczyć efektywność leczenia choroby podstawowej oraz doprowadzić do nieodwracalnych zmian narządowych. Najczęstsze przyczyny nadciśnienia u kotów Nadciśnienie pierwotne (czyli takie bez uchwytnej przyczyny) u kotów występuje rzadko. U zdecydowanej większości pacjentów towarzyszy ono chorobie podstawowej, która predysponuje do takiego stanu. Najczęściej jest to: Nadczynność tarczycy. Jedna z najczęstszych przyczyn powstawania stanów nadciśnieniowych u kotów (aż około 87% przypadków). W jej przebiegu dochodzi do wzrostu kurczliwości mięśnia sercowego i zwiększenia pojemności wyrzutowej serca, a co za tym idzie – zwiększenia ciśnienia tętniczego. Niewydolność nerek. Druga (co do częstości) przyczyna nadciśnienia u kotów, występująca u 61% pacjentów. Jednym z ważniejszych mechanizmów wywołujących stan nadciśnienia jest wzrost oporu naczyniowego, będący skutkiem zmian kompensacyjnych, zachodzących w nerkach (zwężenie naczyń krwionośnych, retencja wody i sodu). Nadczynność kory nadnerczy. U kotów relatywnie rzadziej spotykana niż u psów. Na skutek nadmiernego wydzielania glikokortykosteroidów dochodzi do zwiększonego wydzielania katecholamin, a to z kolei uruchamia kaskadę hormonalną. W efekcie dochodzi do rozwoju nadciśnienia. Inne jednostki chorobowe, w przebiegu których dochodzi do zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi u kotów to: cukrzyca, akromegalia, guz chromochłonny. Jak widać, wysokie ciśnienie tętnicze u kota nie jest zwykle stanem, które pojawia się „znikąd”. U niewielkiego procenta naszych kocich pacjentów rzeczywiście ma charakter idiopatyczny i po wykluczeniu ewentualnych chorób ogólnoustrojowych stwierdza się jego pierwotne tło. U większości kotów z reguły jednak nadciśnienie towarzyszy innym chorobom. Niezmiernie istotne jest, by w przypadku zdiagnozowania jakiejkolwiek z powyższych chorób, wykonać badanie tętniczego ciśnienia krwi i odpowiednio wspomóc terapię podstawową. To przyczyni się nie tylko do lepszych efektów leczenia, polepszenia samopoczucia kota, ale i zminimalizuje ryzyko rozwinięcia się groźnych powikłań narządowych. Konsekwencje kliniczne i objawy nadciśnienia u kota Apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2017/02/nadcisnienie-kota-objawy. Jpg” alt=”apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota” width=”800″ height=”566″ data-wp-pid=”3689″ /> apatia i szybkie męczenie się mogą wskazywać na nadciśnienie u kota Postępująca przewlekła choroba nerek Wiemy już, że w przebiegu niewydolności nerek często dochodzi do nadciśnienia. Jednakże może być także odwrotnie. Na skutek permanentnego podwyższenia ciśnienia skurczowego powyżej 160 mmHg dochodzi do uszkodzenia kłębuszków nerkowych oraz zmniejszenia liczby czynnych nefronów. W moczu pojawia się białko, a we krwi wzrasta poziom mocznika oraz kreatyniny. Klinicznie kot pokazuje objawy zwiększonego pragnienia oraz wielomoczu. Na skutek podwyższenia parametrów nerkowych u kota dochodzi do spadku apetytu, czemu towarzyszy apatia. Mogą pojawić się wymioty u kota. Powikłania w układzie sercowo-naczyniowym. W przebiegu utrwalonego nadciśnienia dochodzi do kompensacyjnego przerostu mięśnia lewej komory. Serce próbuje zaadaptować się do warunków zwiększonego ciśnienia, ulegając hipertrofii, co jednak skutkuje: zmniejszeniem objętości wyrzutowej, możliwymi zaburzeniami rytmu serca, spadkiem wydolności serca. Właściciel obserwuje u swojego kota: apatię, spadek apetytu, męczliwość, może pojawić się duszność lub inne objawy niewydolności serca. Retinopatie Jeden z najwcześniej stwierdzanych objawów nadciśnienia i najczęstszy w związku z tym motyw konsultacji. Przewlekłe nadciśnienie może doprowadzić do uszkodzenia oczu – widoczne mogą być: wylewy krwi do siatkówki, ciała szklistego albo komory przedniej oka, odklejenie i zanik siatkówki, obrzęk siatkówki, zapalenie okolic naczyń krwionośnych, poskręcanie naczyń siatkówki, jaskra. Najczęściej obserwowanym przez właściciela objawem jest nagła utrata wzroku (związana z wylewem krwi do siatkówki i jej odklejeniem). Powikłania neurologiczne Gdy mechanizmy autoregulacyjne organizmu nie są w stanie sprostać skutkom przewlekle podwyższonego ciśnienia krwi, może dojść do krwotoku naczyniowo-mózgowego lub obrzęku mózgu. W takich sytuacjach pojawiają się objawy neurologiczne, jak: skręt głowy, depresja, drgawki, napieranie głową na przeszkody itp. Objawy takie pojawiają się najczęściej u kotów z ciśnieniem skurczowym przewyższającym 300 mmHg. Długotrwałe nadciśnienie wpływa na stan naczyń krwionośnych, i o ile te większe – duże i grube tętnice – jeszcze sobie z nim jakoś „radzą”, o tyle te najdrobniejsze – naczynia włosowate – ulegają zniszczeniu. Dlatego właśnie zmiany najczęściej dotyczą narządów zaopatrywanych przez obfitą sieć naczyń włosowatych: nerki, oczy, mózg. Wskazania do badania ciśnienia u kotów Nadciśnienie tętnicze u kotów oraz wszelkie sytuacje kliniczne, które mu towarzyszą stanowią pewnego rodzaju błędne koło patofizjologiczne. Zaistnienie jednego z tych stanów może prowadzić do pojawienia się kolejnego, co w efekcie skutkuje poważnymi zmianami narządowymi i/lub układowymi. Dlatego pomiar ciśnienia krwi powinien być standardową i szeroko dostępną metodą diagnostyczną, znajdującą zastosowanie zwłaszcza u pacjentów predysponowanych do pojawienia się nadciśnienia. Kiedy zalecam wykonanie pomiaru ciśnienia krwi u kota? Kiedy warto wykonać pomiar ciśnienia krwi u kota? Z całą pewnością najlepiej jest zdiagnozować nadciśnienie, zanim jeszcze pojawią się objawy ogólnoustrojowe, czyli kontrolne pomiary ciśnienia krwi przeprowadzać u kotów z grupy ryzyka: U wszystkich pacjentów z chorobami ogólnoustrojowymi, takimi jak: niewydolność nerek, nadczynność tarczycy, nadczynność kory nadnerczy, guz chromochłonny, cukrzyca, choroby serca, choroby oczu: silne osłabienie widzenia, krwotok do przedniej komory oka, odklejenie siatkówki, jaskra. U kotów starszych (powyżej 10-go roku życia). U kotów otyłych. Rutynowe badanie ciśnienia krwi powinno być również przeprowadzane u pacjentów, u których stwierdza się następujące objawy kliniczne: objawy neurologiczne: drgawki, dreszcze, zawroty, dezorientacja, oczopląs, kręcenie w kółko, napieranie głową na przeszkody, silne osłabienie, znaczny spadek aktywności kociaka, krwawienie z nosa, mocno zaczerwienione i gorące uszy (bez uchwytnej przyczyny), wylewy krwawe, krwawienia, krew w moczu, pękanie naczyń i wylewy krwi do oka, nienaturalne podniecenie, wydawanie dziwnych odgłosów, świadczących o pobudzeniu, duszności, szybkie męczenie się. Wskazaniem do pomiaru ciśnienia krwi są także wszelkie zabiegi chirurgiczne wykonywane w znieczuleniu. Monitoring polega na okresowym (co kilka minut) pomiarze ciśnienia i zapisywaniu otrzymanych wartości. Monitoring ciśnienia krwi u kota Zawsze po stwierdzeniu nadciśnienia u kotów należy dążyć do ustalenia przyczyny jego występowania. Jeśli jest to choroba ogólnoustrojowa, leczenie nadciśnienia u kota powinno przebiegać dwutorowo: Terapia choroby podstawowej (np. nadczynności tarczycy). Leczenie nadciśnienia. Należy regularnie kontrolować ciśnienie krwi, ponieważ często po okiełznaniu choroby wywołującej, ciśnienie normalizuje się. W przypadku niemożności zidentyfikowania przyczyny nadciśnienia, wprowadza się terapię objawową. Kiedy leczyć nadciśnienie u kota? U każdego kota ciśnieniem skurczowym > 200 mmHg lub rozkurczowym > 120 mmHg, niezależnie od objawów klinicznych. U kotów z ciśnieniem krwi przekraczającym 160/100 mmHg, u których występują nieprawidłowości (np. zmiany w siatkówce, przewlekła choroba nerek), które mogą być wywołane lub nasilane przez utrzymujące się nadciśnienie tętnicze. Kontrowersje nadal dotyczą tzw. szarej strefy – czyli koty, u których ciśnienie jest umiarkowanie podwyższone (> 160/100 mmHg), ale nie występują objawy kliniczne związane z nadciśnieniem ogólnoustrojowym. Niektórzy lekarze wprowadzają wtedy leczenie, inni jeszcze nie. Koty bez objawów klinicznych i delikatnie podwyższonym ciśnieniem (120-160/80-100 mmHg) nie wymagają leczenia. Nadciśnienie u kota leki Farmakologiczne leczenie nadciśnienia u kota Zasadniczym celem leczenia farmakologicznego jest zminimalizowanie ryzyka komplikacji narządowych, ograniczenie szkodliwego wpływu mechanizmów adaptacyjnych i – w miarę możliwości – wycofanie zmian zaistniałych wskutek działania nadciśnienia. U kotów stosowane są następujące grupy leków: Inhibitory konwertazy angiotensyny (benazepryl, enalapryl). Powodują rozszerzenie naczyń obwodowych oraz wzrost wydalania sodu i wody z organizmu, zmniejszając w ten sposób opór obwodowy. Antagoniści wapnia (amlodypina) – powodują obniżenie całkowitego oporu obwodowego, a amlodypina jest skuteczna jako pojedynczy lek u kotów. Jest ona lekiem z wyboru stosowanym u kotów (z dodatkiem benazeprilu, jeśłi występuje choroba nerek). Beta-blokery (atenolol). Nasilają działanie obniżające ciśnienie, poprzez zmniejszenie pojemności minutowej serca oraz uwalnianie reniny. Stosowanie atenololu jest wskazane w nadczynności tarczycy u kotów oraz w nadciśnieniu pochodzenia nerkowego. Antagoniści aldosteronu (spironolakton) – lek moczopędny oszczędzający potas. Alfa-blokery (prazosyna) – stosowane w celu rozszerzenia naczyń obwodowych. Diuretyki tiazydowe (hydrochlorotiazyd) – zmniejszają objętość minutową serca oraz opór naczyniowy. Często podawane jako leki pierwszego rzutu u ludzi, natomiast u zwierząt mogą powodować poważne obniżenie stężenia potasu w surowicy. Diuretyki pętlowe (furosemid) – leki moczopędne, przeciwdziałają zatrzymywaniu wody i sodu w organizmie. Furosemid zalecany jest u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek. Leczenie nadciśnienia u kota nie należy do najłatwiejszych. Czasami odpowiedni efekt uzyskuje się dopiero po ustaleniu optymalnej dawki, czy wprowadzeniu nowych leków. Nadciśnienie związane z chorobą nerek często wymaga dożywotniego podawania medykamentów, z kolei to występujące przy nadczynności tarczycy lub nadczynności kory nadnerczy może ustąpić w ciągu 1-3 miesięcy przy skutecznym leczeniu przyczynowym. Należy pamiętać o skutkach ubocznych podawania leków, zwłaszcza moczopędnych. Możliwe jest odwodnienie, spadek ciśnienia krwi poniżej norm fizjologicznych, a także pogłębienie mocznicy. W przypadku długotrwałego podawania diuretyków pętlowych może wystąpić hypokaliemia (spadek poziomu potasu), dlatego też u wszystkich kotów z przewlekłą choroba nerek należy regularnie kontrolować stężenie potasu i kreatyniny w surowicy. Odpowiedni dobór leków i staranne opracowanie dawek zwykle zapewniają osiągnięcia ciśnienia skurczowego do 180/120 mmHg. Tacy pacjenci powinni być często i skrupulatnie monitorowani, a leczenie przeciwnadciśnieniowe zwykle stosuje się już do końca życia pacjenta. Podsumowanie Wysokie ciśnienie u kota może być objawem poważnej choroby Nadciśnienie tętnicze jest dość częstym problemem klinicznym, stwierdzanym zwłaszcza u kotów starszych, jednak często jeszcze bagatelizowanym. Znajomość objawów towarzyszących nadciśnieniu, jego szybkie zdiagnozowanie i wprowadzenie odpowiedniego leczenia nie tylko znacznie poprawia terapię choroby pierwotnej, ale także zmniejsza ryzyko powikłań narządowych. Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak zmierzyć ciśnienie u kota, jakie są najczęstsze przyczyny nadciśnienia tętniczego u kotów i jak leczy się nadciśnienie. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat objawów, profilaktyki i karmy dla kotów z nadciśnieniem opublikuj teraz pytanie pod artykułem – odpowiem tak szybko jak to możliwe.

Kolory oczu u kotów brytyjskich krótkowłosych . Koty brytyjskie krótkowłose mogą mieć różne kolory oczu. Jednak aby być zwierzęciem pokazowym, powinny mieć ciemnopomarańczowe oczy. Niebieskie lub niedopasowane oczy są akceptowane tylko u białych kotów BSH; zielone lub piwne oczy są akceptowane tylko u czarnych srebrzystych

dziwne oczy u kota